Prolog

Boli. Boli jak jasna cholera. Sama nie wiem już co bardziej. Nie wiem co mocniej rozrywa moje serce. Jestem pierdoloną masochistką. Wiem, że każda wizyta na cmentarzu kończy się tak samo, a mimo wszystko nadal tu przychodzę. Od trzech miesięcy jestem tu każdego dnia. Nie rozumiem mamy, która nie pojawiła się tu od dnia pogrzebu. Nie rozumiem taty, który zachowuje się tak, jakby nic się nie stało. Nie mam pojęcia dlaczego jego przyjaciele nie przychodzą, by zmówić cichą modlitwę i zapalić symboliczny znicz. Ja jestem tu codziennie. Codziennie wynoszę jedną białą różę i przynoszę następną. Codziennie opalam sobie kciuk zapalniczką, próbując zapalić znicz. Codziennie wylewam tu morze łez zadając sobie pytanie, dlaczego to właśnie jemu i mnie musiało się to przydarzyć. Zawsze mówił, że mnie nie zostawi, że musi mnie oddać w bezpieczne ręce innego mężczyzny. Mój kochany starszy brat. Jedyny w swoim rodzaju, po prostu najlepszy.

-Cześć przystojniaku…- siadam na ławce przed nagrobkiem po skończonej modlitwie. Wpatruje się w jego zdjęcie. Za każdym razem przypominam sobie dzień, w którym zostało zrobione. Dzień przed jego ślubem. Miałam wtedy 15 lat. Dawid był ode mnie starszy o 11. Wszyscy mówili, że to duża różnica, ale my tego nie odczuwaliśmy. Przy nim zawsze czułam się wyjątkowa, choć na co dzień miałam dość nisko samoocenę. Nigdy mu nie zazdrościłam. Zawsze mocno trzymałam kciuki i wierzyłam, że zawsze będzie szczęśliwy jak dzień przed ślubem, w jego trakcie jak i zaraz po nim. Tylko przez chwilę bałam się, że gdy brat założy rodzinę, to moja osoba zejdzie na dalszy plan. Musiałam się z tym liczyć i nawet próbowałam się do tego przyzwyczaić. Przestałam przesiadywać w jego biurze całymi dniami, gdy tylko nie musiałam iść do szkoły. Złapałam fajną przyjaźń, nawet zdążyłam się zakochać. Byłam gotowa odejść w cień, oddać miejsce w hierarchii najważniejszych kobiet w jego życiu. Kiedy składałam mu życzenia na nową drogę życia powiedział mi, że nic się nie zmienia. Nadal jestem jego ukochaną młodszą siostrzyczką i zawsze mogę na niego liczyć. Urosłam chyba z 10 centymetrów, gdy to mówił. Razem z Dagmarą miał wspaniałe wesele. Bawiłam się wtedy do białego rana, nie wychodząc z ramion kuzynów, wujków i kolegów Dawida. Mama uznała, że jestem za młoda na to, by na wesele iść z chłopakiem, choć moje koleżanki już od dawna na wszystkich imprezach pojawiały się z osobami towarzyszącymi. Nie kłóciłam się. Jestem mało asertywna i łatwo narzucić mi swoje zdanie.

-Nawet nie wiesz jak chciałabym choć przez chwilę móc się do ciebie przytulić. Na pewno powiedziałbyś mi co mam teraz zrobić…- jak zawsze wiedział. Znał wyjście z każdej sytuacji, nawet tej najtrudniejszej. Tylko raz w życiu widziałam go bezradnego. Wtedy, gdy w wypadku zginęła jego żona i córka, Dawid nie wiedział co ma robić. Tylko wtedy w jego oczach widziałam łzy. Byłam wtedy z nim. Przyjechał po mnie na dworzec, miałam spędzić u niego weekend po powrocie z uczelni. Dojechaliśmy do skrzyżowania i dostrzegliśmy samochód Dagi leżący na dachu, a obok jego wraku leżała ona i Daria. Brat wybiegł z samochodu. Dawid płakał, a ja nie potrafiłam go uspokoić. Nie wiedziałam nawet czy to ma sens. Co ja miałam mu powiedzieć? Nie płacz Dzidek, to przecież nic takiego. Obudzisz się jutro w pustym łóżku ze świadomością, że twoja żona i córka leżą właśnie w zakładzie pogrzebowym. Pozwoliłam mu się wypłakać i wykrzyczeć. To był tylko jeden dzień, w którym sobie na to pozwolił. W dniu pogrzebu nie mówił nic. Pomogłam mu się ubrać. Wybrałam wszystko począwszy od bokserek a skończywszy na skarpetkach. Był zawsze taki silny, a tego jednego dnia taki nieporadny jak dziecko. Serce mi się krajało, gdy łzy spływały po jego policzkach. Do zamknięcia trumien stał między nimi w kaplicy, z miłością spoglądając na żonę i córkę. W kościele ksiądz wygłosił piękne kazanie. Niebanalne. Nie mówił o tym, że tak musiało być, że śmierć jest naturalną koleją rzeczy. Mówił o tym, że na dobrą sprawę żaden czas nie jest dobry na to by umrzeć. Bo czy 7 czy 70 i tak ciężko nam się z tym pogodzić. Dawid nie miał wyjścia. Musiał żyć dalej. Jak chciałam mu pomóc. Nie mogłam przewidzieć, że jego mi zabraknie. Brat podzielił los swoich najbliższych. Aż wierzyć się nie chce, że i jego pochłonął wypadek samochodowy. Jeździł szybko, ale zawsze bezpiecznie i pewnie. Ktoś w niego wjechał. Zginął na miejscu. Nawet nie pozwolono otworzyć trumny, by się z nim pożegnać. Lekarz mówił, że widok był przerażający. Ja się uparłam. Nie bałam się go. Nie bałam się jego pokiereszowanej twarzy, braku prawej ręki czy na siłę złożonej nogi w kształt przypominający dolną kończynę. Nie mogłam tak po prostu puścić go na tamten świat bez pożegnania.

-Od kiedy cię tu nie ma w ogóle nic mi się nie układa. Nawet z Piotrkiem coś jest nie tak, choć on uparcie twierdzi, że wszystko jest w porządku. Myślisz, że może kogoś mieć na boku?- Dawid był pierwszą osobą, której powiedziałam o Nowakowskim. W sumie dzięki niemu się poznaliśmy. Firma mojego brata zajmowała się projektowaniem wnętrz nowych mieszkań w Żyrardowie. Jedno z tych mieszkań miało paść łupem rodziców Piotra, którzy chcieli mu w ten sposób zapewnić jakąś przyszłość i możliwość powrotu w rodzinne strony. Już nawet nie pamiętam co tam było nie tak, ale Dawid osobiście pojechał zobaczyć co się dzieje. Pojechałam tam z nim, była sobota. Rodzice Piotrka przechwycili brata, a ja wkurzona usiadłam na schodach przed drzwiami. Wtedy poznałam swojego przyszłego chłopaka. Poraził mnie wtedy jego wzrost. Gdy stanął naprzeciwko mnie pomyślałam, że jego długie nogi nigdy się nie skończą. Wodziłam ich szlakiem po ciele blondyna, aż w końcu dotarłam do jego twarzy. Śliczny, choć nieśmiały uśmiech zajął mnie bez reszty. Okazało się, że jesteśmy w podobnym wieku. Trochę nie podobało mi się to, że jest siatkarzem, bo miałam trochę spaczone podejście do sportowców. Szybko sprostowałam swój tok myślenia, bo Piotrek w żadnym wypadku nie był facetem, który dzięki sławie i kilku minutom popularności chce zaistnieć w świecie. Zdecydowanie trafił mi się spokojny typ i po kilku randkach, udanych i tych mniej udanych, zostaliśmy parą. Pomagał mi podnieść się po śmierci Dagmary i Darii, ale po śmierci Dawida nie potrafi mi pomóc. Sama nie wiem czy mi można pomóc, ale martwi mnie to, że oddaliliśmy się od siebie. Martwię się, że to moja wina. Blondyn każdego dnia mierzy się z potężną dawką mojego zmarłego brata w postaci wspomnień, zdjęć i nagranych filmów. Tylko to mi przecież zostało. Mówi, że mu to nie przeszkadza, ale on rzadko mówił o tym co go martwi i niepokoi.

-Nie będziesz zły, jeśli usunę część twoich zdjęć z naszego mieszkania? Myślisz, że już powinnam powoli zaczynać żyć na nowo, bez ciebie?- zdjęcie zostawię sobie tylko na tapecie telefonu, w portfelu i w sypialni na szafce nocnej. Usunę ramkę ze zdjęciem Dawida z telewizora, parapetu w salonie, lodówki i ściany w korytarzu. Resztę schowam do pudełka i wsunę pod łóżko. Wiem, że Piotrek tego ode mnie nie wymaga, ale przez ostatni czas zrobiłam z naszego mieszkania poświęcony mu ołtarzyk. Przez kilka pierwszych nocy nie pozwalałam mu nawet spać ze mną w łóżku. On się gnieździł na kanapie, a jego stronę łóżka zajmowała fotografia Dawida. Czas chyba z tym skończyć. I tak będę go miała zawsze blisko, bo jest w moim sercu. On nie będzie miał za złe, że próbuje sobie ułożyć życie, że chcę być szczęśliwa. Bo chcę. Chcę, by z góry widział mój promienny uśmiech, którym zachwycał się przy każdym spotkaniu. Chcę by widział, że dobrze sobie radzę. W końcu zostawił mi po sobie firmę. Od przyszłego poniedziałku już osobiście będę zarządzać perełką brata. Firma zajmuje się projektowaniem i wykańczaniem wnętrz. Dawid od zawsze miał do tego smykałkę. Oboje nie mieliśmy zbyt dużych pokoi w rodzinnym domu, ale on potrafił coś z niczego. Do dziś pamiętam swoją ścianę poświęconą ulubionym zespołom muzycznym. Od początku do końca dbał o to, by niczego mi nie zabrakło. Ja teraz muszę mu się odwdzięczyć pięknym za nadobne. Nie mam pojęcia o kierowaniu firmą i nie wiem czy pomoże mi w tym magisterka na SGGW na kierunku architektura krajobrazu. Oboje doszliśmy do wniosku, że w przyszłości i tak wylądujemy w jednym biurze, więc dobrze byłoby poszerzyć działalność firmy o projektowanie i zakładanie ogrodów. Nawet do głowy mi nie przyszło, że ktoś będzie moim podwładnym, a ja będę zarządzać prawie 150-osobową załogą, nie licząc pracowników administracji i zaopatrzenia.

-Obiecaj mi, że gdy będę robić coś nie tak, to dasz mi jakiś znak. Kto ma mi pomóc jeśli nie ty?- owszem, pomoc oferowała Hania, ale ona teraz musiała wyjechać do swojego chłopaka do Berlina, bo biedny odbywa tam staż, a ona strasznie za nim tęskniła. Nie mogłam powiedzieć przyjaciółce, że ma zostawić narzeczonego i przyjechać do mnie, bo nie wiem jakiego unigruntu używać w nowo powstających mieszkaniach na obrzeżach Częstochowy. On to wszystko wiedział, a ja potrafię tylko wziąć ołówek do ręki i wyobrazić sobie, że mam niewyobrażalnie dużo pieniędzy i mogę sobie pozwolić na wszystko, projektując ogród dla siebie. To mi wychodzi, wyobraźnia nie zna wtedy granic. Będę musiała jednak zmienić swoje nastawienie i zrobić wszystko, by nie zmarnować dorobku brata. Gdyby Piotrek miał inną pracę to na pewno mogłabym na niego liczyć. On jednak często jest poza domem, realizując się na boisku. Uwielbiam na niego patrzeć, gdy zdobywa punkty ze środka boiska, gdy zatrzymuje rywali blokiem albo utrudnia im przyjęcie zagrywki. Uwielbiam, gdy wszyscy jego koledzy wokół szaleją ze zdobytego punktu, a on zachowuje stoicki spokój. Chociaż może powinnam powiedzieć, że uwielbiałam to robić? Po śmierci Dagmary i Darii moje wizyty na siatkarskich halach trochę osłabły. Uznałam, że jestem bardziej potrzebna bratu niż chłopakowi. Piotrek tego nie negował, Dawid prawie siłą wyrzucał z biura, a ja czułam, że i tak muszę być gdzieś blisko niego. Zaniedbałam Piotrka, wiem to doskonale, ale postaram się to teraz zmienić. Wierzę, że nie jest za późno.

-Nie wiem czy przyjdę jutro. Piotrek gra ważny mecz w lidze i chciałabym zobaczyć. Na dobrą sprawę to mógłbyś tam pogadać w niebie z kim trzeba i załatwić pozytywny wynik. Trzymaj się braciszku…- dotykam marmurowej płyty nagrobka, ocierając wierzchem dłoni samotną łzę. Nie chcę już płakać, chcę wrócić do życia…

… wracam do mieszkania. W przedpokoju zdejmuję płaszcz i botki. Od razu uderza mnie antyrama ze rodzinnym zdjęciem brata. Próbuje się za nią zabrać, ale jest powieszona zbyt wysoko. Przypominam sobie w jakich okolicznościach została tu powieszona. Dawid o mały włos o nie wywiercił Piotrkowi dziury w palcu. Śmiechu było co nie miara.

-Piotrek mógłbyś przyjść do mnie na chwilę?- wiem, że jest w domu. Z naszej sypialni wydobywa się cieniutka smuga światła przez uchylone drzwi. Nowakowski pojawia się w przedpokoju. Chyba spał, bo ma czerwone oczy i pomierzwione włosy. Gdy podchodzi, by się przywitać czuję od niego alkohol. Nie pierwszy raz, gdy przychodzę z cmentarza zapach Jack`a Danielsa wydobywa się z ust mojego chłopaka, a ja za każdym razem boję się zapytać, dlaczego pije sam. Nie chcę słyszeć, że przeze mnie. On na swój sposób także przeżył to, co stało się w mojej rodzinie. W końcu znamy się już 5 lat. Obaj panowie lubili siebie i swoje towarzystwo. Gdy zmarł Dawid nawet nie pomyślałam o tym, że on też może cierpieć. Wydawało mi się, że tylko ja mam do tego prawo, bo to mój brat nie żyje.

-Mógłbyś zdjąć to zdjęcie?- spotykam się z jego zdziwionym wzrokiem. Jeszcze parę tygodni temu wytapetowałabym jego zdjęciami całe mieszkanie, a teraz sama proszę o to, by jednego z nich się pozbyć. Piotrek wspina się na palce i robi to, o co go proszę. Omiotłam ostatnim spojrzeniem fotografię i odstawiłam ją kąt, przodem do ściany. Gdy będę jutro wychodzić po zakupy muszę pamiętać, by to zdjęcie znieść do piwnicy. Jest za duże na to, by leżało pod łóżkiem.

-Wszystko w porządku Dociu?- wszystko w porządku? Nie wiem, chyba tak. Nie boli mnie głowa jak po każdym powrocie z cmentarza, nie mam czerwonych oczu od łez i nie trzęsę się z zimna. Rzeczywiście Piotrek ma prawo zapytać czy wszystko w porządku, bo zazwyczaj moje powroty wyglądały zupełnie inaczej. Już tak nie będą.

-Tak. Chodź kotku, napijemy się herbaty.-chciałam zaproponować kieliszek wina, ale ugryzłam się w język. Blondyn wypił już co swoje dzisiejszego wieczoru, a ja bez tych kilku łyków trunku będę potrafiła się obejść. 

Nazywam się Dorota Dębiec, poznajcie moją historię. 

~*~

To nie jest tak, że będę to teraz pisać, ale prolog chce Wam dać do oceny. Ta historia siedzi we mnie od jakiegoś czasu, słabnie i wzmaga się. Będzie dziwna, będzie inna niż wszystkie. 

Piszecie się ze mną na poznawanie historii Doroty?

A właśnie, Dorota. Dedykacja dla Dakoty :* Chyba ze względu na Ciebie zdecydowałam się na to imię :)

Po prawo macie zakładkę z bohaterami i film ze wspomnieniami Doroty o swoim bracie.

Do zobaczenia za jakiś czas ;)))